lunes, 30 de marzo de 2009

Gente




Toda esta reflexión ha empezado por Feisbuc. Me registré por probar -y por la cabezonería de un maño, todo sea dicho- hará un mes, puede que menos. En este breve lapso temporal he recibido dos "peticiones de amistad" que me han hecho poner cara de póker. He ignorado ambas.

A ver, yo abrí un blog porque lo que más me gusta del mundo es escribir, y por ende, compartirlo. Luego, a raíz de registrarme en un foro creado a partir de un programa de culto de TVE que seguía casi desde el primer día, empecé a dar y recibir a lo bestia, y se convirtió en muy adictivo el hecho de que el feedback funcionara tan fluidamente.

Empecé/zamos a abrir hilos de discusión de muy diversas índoles, tocando temáticas tan variadas como literatura, cine, televisión, gastronomía, aromas, aquello que nos aburría soberanamente, aquello que nos hacía un poquito más felices cada día, lo que nos hacía rabiar -a unos más que a otros, ejem-, e incluso un hilo llamado genéricamente Lo confieso (hilo-estrella, diría yo...)

Al principio, todo era en forma de posts públicos y a mí me estimulaba bastante escribir cualquier cosa y ver, en forma de respuesta, que otras personas tenían los mismos gustos que yo, o al contrario, gustos completamente dispares. Conocer a más de una persona que adorara a los Pixies tanto como yo era algo que no me había sucedido hasta esa época, por ejemplo. Todo esto como que me daba vidilla e intelectualmente fue un gran aliciente en mi limitada vida (más que nada por vivir en un pueblo y tratar siempre con las mismas personas).

Más tarde, mediante la opción de los mensajes privados dentro del mismo, fue para mí sorprendente que aquellos nicks y avatares tuvieran algún interés en contactarme por la vía privada, dándome sus verdaderos nombres y contándome algo más de sus vidas -ocultas hasta ese momento por el anonimato de un pseudónimo.

Un poco más tarde aún, se creó una sala de chat dentro del foro, y aquello fue todavía más excitante para mí, que nunca había estado en uno -quitando uno de prueba en los últimos noventa en clase de ofimática-. Ver a tiempo real que aquellos nombres hablaban, reían, soltaban chascarrillos... me fascinó, simple y llanamente.

Este chat dio sus frutos en forma de otros privados dentro del mismo, intercambiándonos el Msn, lo que ya propició interrelaciones más "normales", con la única y simple particularidad de que el origen había sido Internet.

O sea, lo expliqué de manera cronológica: nos leíamos, intercambiábamos, nos seguíamos, y, al igual que sucede por la calle, nuestras propias afinidades o simpatías nos fueron uniendo - a unos más que a otros-, como ha sucedido, sucede y sucederá siempre.

Fuera del ámbito del plástico, el metal y las formas cuadradas, algunos hemos hecho por vernos ya en persona en bares, restaurantes o pubs, frente a una cerveza, un plato de entrecot o una taza de chocolate. Los que hemos traspasado "la barrera psicológica" del teléfono (que hemos superado el corte de llamarnos, vamos), todavía hemos conseguido mayor ligazón, y en temporadas sin conexiones ni cableados, seguimos en contacto. Incluso con más contacto que con los amigos del pueblo.

Resumiendo, hasta hace tres años, tenía amigos y conocidos del pueblo, de los estudios, de los trabajos, del mundo nocturno y del diurno, y hace tres años, empecé a tener amigos y conocidos entablados en el entorno de Internet.

Pero siguiendo un orden, una lógica...

Leí hace pocas semanas a un columnista de El País hablar de las redes sociales como de meras colecciones de amigos, como quien colecciona cromos. Y esa impresión, justamente esa, ha sido la que me ha hecho poner cara de póker esta mañana al abrir el correo electrónico.

He pinchado en los Muros de otros contactos, y cuál ha sido mi asombro al ver que hay quien, en un intervalo de pocas horas, agrega veinte amigos a sus listas.... ¿cómo lo harán?

Yo tenía entendido que una amistad se iba forjando poco a poco, alimentándola cada cierto tiempo, mediante una conversación, una carta (ahora email)... incluso sirve un triste y breve sms.

Pero... amigos de la noche a la mañana, ¿en base a qué criterio? ¿porque te han visto como amiga de alguien común y les ha gustado tu info de perfil (poca para hacerse una idea, por cierto), ¿porque les ha gustado el saludo que has hecho a esa persona (hola, guapa, me he apuntado...), ¿porque les ha molado la foto que te has colocado? ¿por qué? a día de hoy soy incapaz de encontrar una explicación.

Quizás es lo que se comentó en aquella columna (rabia me da no acordarme de quién la escribió :(): el error era etiquetar a toda la gente con la etiqueta de amigos. El Msn al menos te da la opción de agrupar a la gente por familia, contactos, amigos, trabajo... (aunque no la usemos).

El Facebook directamente te hace tener doscientos amigos, y sin embargo pasar un triste domingo por la tarde, más sola que la una (no fue mi caso ayer, jeje, era un ejemplo).

C'est la vie.

16 comentarios:

  1. Plas plas plas plas!!!! Me quito el sombrero señorita, has expresado como nadie la realidad y ficción de las relaciones de internet, sus pros y contras, y sus defectos y virtudes.
    Un besote :*

    ResponderEliminar
  2. Olé cosina, que bien que escribes, ya lo podría haber heredado y no sólo nuestras habilidades con los pies, nuestros dolores y nuestras músicas.

    B777

    ResponderEliminar
  3. Ahh y yo tengo clasificados a los del Face en categorías que si se puede... Yo en mi caso tengo unas cuantas clasificaciones, debido a la diversa procedencia de los amigos.. incluso tengo una especial para conocidos, por eso de que cómo soy un animal televisivo, me han salido amigos como con los donettes, pero vamos, que de esos hago caso a unos cuantos, no ha todos válgame,,,

    Aprovecho para achuchar a la LadyK

    ResponderEliminar
  4. Saludetes a ambos dos (nunca sé si esta construcción es o no correcta :$)

    Lady: no sé por qué, y mira que apenas te conozco, supuse que serías de mi misma cuerda en este tema...

    Komi: también podía yo haber heredado un par de GB de tu disco duro de datos, tío, que, como decían los mayores "sabes más que el Lepe" :P
    No sabía que se podía clasificar a la gente en el Feis, voy a hacer espionaje industrial en tu perfil :P

    Ahora aprovecho para explicar algo... me registré por "insistencia", como comenté antes, pero también por curiosona y "per a que no m'ho conten", que decimos aquí. La cosa es que mi intención no era "hacer amigos", sino tener más cerca a los que ya tengo. Tal vez otros entren buscando otras cosas, ¡qué sé yo!

    ResponderEliminar
  5. Tengo algunos -pocos- amigoso que salieron de entre las teclas, pero siempre he tenido la sensación de que, el día que nos viéramos en persona, no todo se acabaría, no sabríamos ni qué decir. Me alegro de ver que no tiene por qué ser así.
    Sobre el facebook... tengo el dilema desde hace varios meses. ¿Me registro, no me registro...? Mis colegas intentan animarme a que lo haga, pero soy un pelín paranoica respecto a las redes sociales.

    En fin, que qué bien lo has descrito todo. Besos de mequedopensativa.

    ResponderEliminar
  6. Muy bien explicadito, perla. Y real como la vida misma.

    ¿Quién me iba a decir a mi que mi madrina de boda sería producto de esa sucesión de acontecimientos?

    Yo estoy muy contenta de pertenecer a ese grupo de gente que llama amigos a muy poquitas personas. Eso se labra con el tiempo, como bien dices. Dando, recibiendo; recibiendo, dando... en fin, enhorabuena por la entrada.

    Amaiaka

    ResponderEliminar
  7. Es evidente que estas redes sociales apuestan por expandirse sin más...cuantos más...mejor triunfo social...a la vista de todos...

    Penoso

    ResponderEliminar
  8. Dios las cría y ellas se juntan (para achuchar al komadrejo de dos en dos, a pares, que hay para todas!!!!!!!!!!! )

    Biquiños a los dos (bueno, al bixo uno más ;) )

    ResponderEliminar
  9. buena reflexion Majo,
    las amistades como el buen vino
    a pequeños sorbos.

    Saludos. Clem

    ResponderEliminar
  10. Hola, carinyet. Hi estic d'acord amb tu: poc a poc, pas a pas, sense grans estridències, amics superguais d'un dia i a l'altre, tot aire.

    M'alegre d'haver conegut, a través del Fòrum del programe de culte que comentes, unes persones amb les quals empatitze en molts aspectes i que m'ensenyen tantes coses i m'han mostrat la seua calidesa en determinats moments i desitge que em la seguisquen mostrant. I ja no em sentisc un bixo tant rar peruè ells i elles també són rars, com jo, i fins i tot hi ha una boja que viu a la Marina :-).

    M'identifique amb la reflexió que fas dels amics d'internet. Jo no n'he fet tants com tu però algú ha caigut :-), i he fet coneixença de gent realment bona- en el bon sentit de la paraula. També, algun que altre/a amb qui l'empatia ha estat negativa però c'est la vie( pero no se la cogí).

    Bo, i, finalment, gràcietes per haver-te conegut per aquestes coses de la ciència moderna per a u de poble com jo.

    Besets.

    ResponderEliminar
  11. Aiiii, que no se m'oblide!: ben xula la foto que tens sota l'epígraf de JO. Hi tens dos dits de front..., estàs perdent la bojeria? Noooooooooo, deixaries de ser tu. Jo tenia una amiga que sempre em deia: faran el que voldran, m'obligaran a moltes coses però quelcom amb el que no podran és que deixe de ser jo mateixa.

    ResponderEliminar
  12. Yo creo que cuando facebook te cataloga como amig@ en realidad se refiere a contacto amistoso o amigable y así de esta manera pues tienes tantos como personas estés dispuest@ a conocer. El tiempo y lo compartido van filtrando y seleccionando qué o con quién quieres compartir y eso ya va definiendo la amistad, pero vamos cuando yo veo a la peña que va anotando amigos en su facebook lo veo más como una disposición a conocer más que a como cantarian los manolos a hacerse "amigos para siempre". Aunque si en tu caso tu eres la de la foto que hay en el lateral del blog, entiendo que la gente le llame la atención para conocerte, porque escribes bien, cuentas cosas chulas y además eres guapetona, lo cual pinta bien.
    Saludines.

    ResponderEliminar
  13. Uy, cuánto comentario "mientras yo dormía..." :D.

    Cris: en algunos casos así sucede, cuando ves a la persona "de verdad" termina todo, qué se le va a hacer. Hay gente que te tiende la mano siempre que no haya más implicación que la virtual, y a partir de ahí, no da más. Pero también te habrá pasado tener una amistad enorme con alguien del trabajo y quizás no poder contar con él un sábado noche, por ej. Todos tenemos prioridades, y mientras sepas diferenciar la implicación real con tus amigos virtuales, ¿por qué no probar?

    Amaiaka: lo que tú dices, un poco de equilibrio ante todo por todas las partes, "y todo sale de verdad de deporte...":P

    Noel: nos cuesta más dar el número de móvil que nuestra cara a disposición de cualquiera. Al fin y al cabo es un "libro de caras", ¿no?

    Lady: pues no le gusta a él que lo achuchen!! (con lo sequita que soy yo, ejem, ejem)

    Clem: sí, y hay vinos mejores que otros.

    Benjet: no cregues que he fet massa amics, no t'enganyes, tot plegat caben en els dits de la mà. I no em dones les gràcies, tal volta hauria de donar-te-les jo a tu!! / no creas que he hecho demasiados amigos, no te equivoques, caben en los dedos de una mano. Y no me des las gracias, quizás tendría que dártelas yo a tí!

    B7s

    Sâddha: buen matiz el tuyo. Claro, gente que quiere conocer gente y a partir de ahí quizás profundizar más... Yo es que como me acojo sólamente a los que conozco, no había mirado que quizás muchos entraran precisamente a ampliar sus miras. Gracias por tu punto de vista... y por el piropo (y no creas todo lo que ves, las fotos engañan bastante ;))

    ResponderEliminar
  14. Tienes razón Majo, las fotos engañan, cuando veo una foto de la torre eiffel en realidad lo que hay es un semáforo, lo que pasa es que la foto está hecha desde un ángulo muy concreto y parece lo que no es... pero mira que eres tu también¡¡ cuándo nos vamos a acostumbrar a decir desde el principio ¡¡ que se mueran los feos que a mi no me pillan¡¡

    ResponderEliminar
  15. Es verdad que es difícil hacer amigos tanto en la realidad y tanto más en la virtualidad, pero también hay que considerar que ésta última puede ser otra forma de conectar y conocerse, pero no se cuentan los amigos por cantidades si no por calidades, eso es así, aunque tampoco es cuestión de poner límites a la posibilidad de amigarnos si no nos conocemos todavía.

    ResponderEliminar
  16. Insistooo: una foto no es nada sin movimiento, ademanes, voz (o vozarrón, ejem).

    Lare: gracias por venir aquí... y allí ;)

    ResponderEliminar

¿Te apetece aportar algo?